Metody treningu cz. 1

Jak to ugryźć?

Jakiś czas temu padła w komentarzach propozycja, by napisać jakiś dłuższy cykl na temat metod treningu. Temat zapewne ciekawy, choć przyznam, że trudny. Nie do końca wiem jeszcze, jak go ująć. Dróg rozwoju tak w sporcie ogółem, jak i w kulturystyce szczegółem, jest mnóstwo. Przy czym niestety większość drugiej połowy minionego stulecia była czasem regresu. Głównie za sprawą mieszania przez Mentzera i Jonesa, jak i samych braci Weider. Dość często podkreśla się wielki wkład w propagowanie kulturystyki przez imperium Weidera, co poniekąd jest prawdą. Rzadziej dodaje, że przy okazji mieli wielki wkład w narobieniu bałaganu (by nie użyć to mniej cenzuralnych zwrotów) tak w metodologii, jak w głowach ćwiczących na siłowniach.

Nie jest też łatwo ustalić takie czy inne podziały poszczególnych metod. Dość często nawarstwiają się na siebie i jedna przenika z inną. Nierzadko ogłasza się coś za nowość co tak naprawdę znane było już sto lat temu. Idąc dalej, jak to wszystko ująć w kontekście periodyzacji? Bowiem choć nie ma nic złego we włączeniu od czasu do czasu czegoś w rodzaju HIT czy HST do swoich planów, uporczywe twierdzenie, że to jedyne skuteczne metody, którymi należy ćwiczyć cały rok jest po prostu idiotyczne. To wynik ślepego fanatyzmu, którego nawet w sporcie jak widać nie brakuje.

Wprawdzie można robić cały rok te same ćwiczenia, ale... No właśnie to „ale” to już podejście metodologiczne wynikające z szerszego spojrzenia. Musi w tym wszystkim być przynajmniej jeden zmienny parametr. Jak go ustalić? Tu wkraczamy w obszar, który nas interesuje. Metoda Sandowa zakładała robienie dzień w dzień tych samych ćwiczeń, jednak z tygodnia na tydzień dodawało się powtórzeń, by po czasie zwiększyć ciężar i zacząć cały proces od nowa. Prosta i do dziś skuteczna koncepcja. Szczególnie dla młodych. Nie jest niczym innym, jak formą odwróconej periodyzacji liniowej.

Prawa autorskie

Żyjemy w czasach paranoi na tle praw autorskich. Proszę mi wybaczyć szczerość, ale chyba czas to napisać. Jestem za respektowaniem praw autorskich i dorobku intelektualnego. Jestem za czerpaniem z tego korzyści. Każdemu należy się zapłata za pracę. Mnie też. Jednak wszystko w rozsądnych granicach. Dlaczego ktoś kto kilka razy beknął na scenie i kilka razy się wypiął zarabia więcej niż np. inżynier wykonujący projekt budynku czy mostu? Gdzie odpowiedzialność jest większa? Czemu więc w ramach obrony praw autorskich winduje się ceny płyt, czy biletów kinowych tylko po to, aby utrzymać całe rzesze tych co na tym żerują. Także wielkich organizacji ponoć broniących interesów twórców. Czemu z jednej mniej lub bardziej udanej piosenki mają żyć całe pokolenia potomków twórcy? Im gorszy poziom artystyczny tym większa zachłanność. Jak to wygląda wobec postawy wielkich uczonych z przed ponad stu lat, którzy wręcz wzdrygali się przed patentowaniem swoich odkryć i uważali, że ludzkość powinna z nich korzystać bez ograniczeń?

Powtarzam, nie mam nic przeciw prawom autorskim, ale wg mnie każdy utwór, film, czy książka powinny po 10 latach przechodzić do domeny publicznej i być rozpowszechniane bez ograniczeń. Potem oczywiście każde ich otworzenie czy przytoczenie powinno zawierać informację o autorze, ale tylko tyle.

Co to ma do metodologii treningu? Ano ma i to sporo. Obecnie często obserwuję, jak ktoś ogłasza coś znanego od dziesiątków lat twierdząc, że to jego pomysł i domagając się do tego prawa wyłączności. W praktyce często nie wiadomo kto i co wymyślił, kto dodał, czy zmodyfikował. Sam fakt, że w nazwie jakiegoś ćwiczenia jest czyjeś nazwisko o niczym nie świadczy. Np. ławeczki Scotta, czyli modlitewnika nie wymyślił Scott, tak jak Scott Pressa. to wszystko dorobek Girondy. Arnoldki to też ćwiczenie Girondy, a nie Arnolda. Skąd więc te nazwy? Ano stąd, że były opracowywane dla potrzeb tych konkretnych zawodników. Niekiedy też ze względów marketingowych.

Pisząc o tym można więc popaść w konflikt z tym czy owym, który będzie twierdził, że to jego. Tymczasem w moim rozumieniu jest to dobro publiczne. Tam, gdzie wiem, że czerpię z czyjegoś dorobku zawsze staram się to zaznaczyć. Czasem jednak trudno mi określić kto to wymyślił.

Sam znalazłem w necie plagiat mojego artykułu o MC, który nie został nawet opatrzony linkiem do pierwowzoru. To jest wyraz chamstwa. Jednak pisanie o tych samych metodach, czy ćwiczeniach z własnego punktu widzenia i własnymi słowami nie może zostać za plagiat uznane. Chciałbym by było to jasne. Przecież nikt nie może rościć sobie praw wyłączności do przysiadów.

Na koniec najważniejsze co z tego wynika. Sam przez lata opracowałem kilka metod. Czy rzeczywiście są moje? Nie wiem. Są modyfikacjami innych, łączeniem i miksowaniem. Być może ktoś gdzieś wpadł na podobne pomysły. Byłoby niepoważne w tym układzie kłócić się o prawa autorskie.

Tak więc po zaprezentowaniu wszelkich trudności spróbuję mimo wszystko podjąć temat, choć pewnie dygresji będzie w trakcie mnóstwo. Jeszcze jedno. Musicie pamiętać, że tak jak napisał Krzysztof Sas-Nowosielski, układanie planów to tyle wiedza co i sztuka. Nieraz w szczególnych wypadkach trzeba komuś zalecać coś czego większości się zabrania. Zaawansowani robią rzeczy, których początkującym nie wolno itd.