Metodyka podciągania cz. 4

Jak to jest z tymi impulsami nerwowymi

Wróćmy jeszcze od układu nerwowego. Jest on odpowiedzialny nie tylko za naszą siłę, ale też – w pewnej przenośni – za bezpieczeństwo. Klasyczny przykład to rzut oszczepem czy piłką. Możesz rzucić tylko z taką siłą tricepsa czy barków, jaką dysponują zginacze ramienia. Nasz mózg musi być pewny, że siła zginaczy zdoła zamortyzować siłę prostowników i w skrajnej pozycji nie dojdzie do uszkodzenia stawów. To nie wszystko. By bezpieczeństwo było pewne, CUN pozwala tylko na wykorzystanie określonego procentu naszej potencjalnej siły. W praktyce oznacza to, że większość niećwiczących jest się w stanie zmobilizować na 30%. Zaawansowani zawodnicy może na 50%.

Bynajmniej nie chodzi to o bezkrytyczne przekraczanie tego poziomu. Wcale nie jest to tak dobre, jakby się na pozór wydawało. Do sytuacji większego wykorzystania potencjału siły dochodzi w niektórych chorobach psychicznych, gdy zawodzą mechanizmy kontrolne. Stąd opowieści o wielkiej sile takich osób. Zajmijmy się jednak bardziej „normalnością”. Podnosisz w MC 100kg, a tu się nagle okazuje, że potencjalnie mógłbyś 200 czy nawet 300. Świetnie? Niekoniecznie. Koszt takiej eksploatacji organizmu mógłby Cię nawet zabić, a przynajmniej szybko doprowadzić do poważnego uszkodzenia ciała. Nie. Nam to skromne 50% - gdy już do niego dojdziemy – zupełnie wystarczy. Zresztą organizm musi mieć możliwość regeneracji, co przy silniejszych impulsach treningowych mogłoby być znacznie utrudnione.

Piszę o tym wszystkim z innego powodu. Chodzi mianowicie o uświadomienie sobie roli nerwowych impulsów hamujących i tego, że zamiast z nimi walczyć, musimy nimi odpowiednio pokierować w procesie treningowym. Istnieje kilka powodów, które sprawiają, że Twoja siła będzie mniejsza przez to, iż dominować będą procesy hamujące:

1. Poważne choroby układu nerwowego

2. Wysoki poziom stresu psychicznego

3. Brak motywacji

4. Słaba koordynacja w danych łańcuchach biokinematycznych

5. Nadmiar pobudzenia, czyli zbyt wysoki poziom stresu fizjologicznego

6. Zmęczenie mięśni

7. Zaburzenie równowagi strukturalnej między antagonistami

8. Poważne braki w diecie

Spróbujmy pokrótce przeanalizować te czynniki. Ich dokładniejsze omówienie wymagałoby osobnego opracowania.

1. Poważne choroby układu nerwowego

Większość tzw. specjalistów stwierdzi, iż w takim wypadku należy unikać większego wysiłku. Nie do końca jest to prawda. Poszczególne choroby nie są sobie równe, ich przebieg u poszczególnych osób również wygląda różnie. Zresztą często diagnoza także jest bardzo ogólnikowa. Usłyszawszy u neurologa diagnozę typu: polineuropatia, pacjent nadal nic nie wie. Nie wie zupełnie co było przyczyną. Tymczasem wbrew ogólnym zaleceniom, spotkałem się z osobami, które mimo takiej diagnozy uzyskiwały wysokie wyniki w różnych sportach – bynajmniej nie na zawodach dla niepełnosprawnych, jak i takie, które ledwo były w stanie się poruszać. Tu jednak nie będę rozwijał tego tematu. Wspominam o tym, tylko dla porządku. Dodam na koniec, iż procesy hamujące mają chronić osłabione mięśnie, co jednocześnie utrudnia ich rozwój. Mamy więc zamknięte koło.

2. Wysoki poziom stresu psychicznego

Jestem prawie pewny, że jeśli właśnie pokłóciłeś się z żoną czy dziewczyną, albo wczoraj wywalili Cię z pracy – to trening nie pójdzie Ci za dobrze. Jesteś rozdrażniony i myślisz ciągle o przykrościach. Nie możesz do końca skupić się na technice, więc Twój CUN usłużnie wysyła więcej impulsów hamujących, byś przepadkiem nie zrobił sobie krzywdy. Skutek? Jesteś dzisiaj słabszy.

3. Brak motywacji

Jeśli kochasz wyciągi, a tu jakiś wariat każe Ci się podciągać – to nigdy nie poprawisz swojego wyniku w tym ćwiczeniu. Nigdy nic się nie osiągnie, jeśli nie lubi się tego co się robi. Ileż to ludzi zaczyna odchudzanie, bo trzeba. Jedyną rzeczą, jaka ich napędza jest pragnienie zrzucenia kilogramów. Wchodzą więc często na wagę i sprawdzają, jak się rzeczy mają. Rzucają się z determinacją na ćwiczenia i wprowadzają radykalną dietę. Nie będę tu wchodził w szczegóły i wyjaśniał tego, iż zwykle tak owe treningi jak i dieta są nic nie warte. Chodzi o co innego. Co by nie robić na początku waga faktycznie spada. Jednak szybko się to kończy. Po miesiącu, czasem po dwu. Wtedy jeszcze bardziej zwiększa się dawkę ćwiczeń i ogranicza jedzenie. Organizm szybo się buntuje przeciw takim restrykcjom. Buntuje się też psychika. Powoli robi się coraz mniej, pozwala się sobie na drobne odstępstwa itd. Po 3-4 miesiącach wszystko wraca „do normy”, czyli zero ćwiczeń i stare nawyki żywieniowe.

Całe to działanie jest w dużej mierze podporządkowane ukrytej nienawiści do samego siebie. Nie lubię siebie takiego grubego no to – masz grubasie poć się więcej, żryj mniej… Jak to już kiedyś pisałem, motywacja ma niewiele wspólnego z emocjami. Zarówno nadmierny entuzjazm, jak i zniechęcenie jej nie służą. Jasne, że czasem pozytywne emocje mogą pomóc, ale nie można się do nich nadmiernie przywiązywać.

Zatem pytanie: jak polubić drążek? Istnieje takie zjawisko, jak ulubione ćwiczenia. Każdy takie ma. Zwykle dziwnym trafem postęp w tych ćwiczeniach jest większy niźli w tych nielubianych. Dlaczego? Tu odpowiedź jest prosta – bo wykonujemy jest z większym przekonaniem i zaangażowaniem. Nawiązując do akapitu powyżej… nawet jeśli jesteś zdołowany to takie ulubione ćwiczenie poprawia Ci humor i mobilizuje do treningu. Paradoksalnie działa to też w drugą stronę. Większe postępy w danym ćwiczeniu sprawiają, że z czasem staje się ono tym ulubionym. Co więc trzeba zrobić? Zamiast stać przed lustrem i przekonywać siebie słowami „Bardzo lubię podciągać się na drążku”, co zapewne doprowadzi do tego, że w końcu lustro Ci uwierzy – lepiej zastosować odpowiednią dla siebie metodę i wprowadzić słowa w czyn. Do metod takich za czas jakiś dojdę.