Metodyka podciągania cz. 2

Analiza przykładów

Spróbujmy przeanalizować co się może dziać, choć tak dziać się nie musi, gdy będziemy robić ciężką rampę w podciąganiu. Robisz przez czas jakiś rampę x 2, albo x 3. Siła zaczyna rosnąć. W ten sposób zaczynasz odchodzić od sytuacji, gdy Twoje ciało było maksymalnym ciężarem i trudno było o dalsze postępy. Być może uda Ci się podciągać z obciążeniem dodatkowym 1/3 masy Twojego ciała. To już daje pewne pole manewru. Wiadomo też, że nie da się ciągle ćwiczyć tak samo i osiągać stały progres.

Teraz więc próbujesz podciągać się z ciężarem ciała w większym zakresie. Na początku idzie bardzo dobrze. Wydaje Ci się, że jesteś lekki i będziesz mógł robić powtórzenia niemal w nieskończoność. Ciało samo śmiga w powietrzu. Tak jest przynajmniej przez pierwsze 7-10 powtórzeń. Później nagle robi się ciężko. Dasz radę może jeszcze kilka razy się podciągnąć i nagle koniec! A wydawało się, że 30 powtórzeń to teraz dla Ciebie nic takiego.

Może być też odwrotnie. Budujesz wytrzymałość siłową trenując z ciężarem ciała i zwiększając odpowiednio ilość powtórzeń. Tak dochodzisz do 20 a może nawet 30 powtórzeń. Teraz chcesz zobaczyć, jak wzrosła Twoja siła i… Okazuje się, że niewiele. Większy ciężar dowieszony do pasa sprawia, że robisz tylko kilka powtórzeń i padasz (może niekoniecznie dosłownie) na twarz.

Czy ten transfer musi tak przebiegać? To jest jedno z kluczowych pytań dotyczących treningu. Powód dla którego wielu uważa, że trening na wysokich zakresach siły nie daje. Są też tacy, który twierdzą coś wręcz przeciwnego. Co więc jest prawdą? Ano to, że to jest sprawa dość indywidualna – to po pierwsze. Druga ważna rzecz – transfer ten nie przebiega natychmiastowo. Zaraz po zmianie zakresu możesz czuć się słabszy, jednak kilka treningów ze zmienionymi parametrami sprawi, że Twoja siła tudzież wytrzymałość siłowa pójdzie szybko do góry. Skoro robiłeś ćwiczenie na wyższych zakresach, to prawdopodobnie Twoja siła potencjalnie wzrosła, ale by ten potencjał uruchomić potrzebujesz teraz kilku tygodni na niskich. Nie licz na to, że zrobisz sobie od razu sprawdzian siły, który da powalające efekty. To kolejny argument za periodyzacją.

Metody Bloku Wschodniego

Od kilku już lat furorę robią metody sportowców z byłego bloku socjalistycznego. Promuje je dość mocno Pavel Tsatsouline, czy też nawet sam Poliquin. Ten ostatni wprawdzie twierdził, że właśnie od sportowców i trenerów tego bloku się wiele nauczył, jednak często można odnieść wrażenie, że nie do końca odrobił lekcję. Jego treningi często są przekombinowane i dalekie od tego co proponowano w ZSRR, Bułgarii czy NRD.

Jak to więc jest? Czy warto się wzorować na tych metodach? Odpowiedź jest dość złożona. Na pewno ich wkład w metodykę sportów siłowych jest ogromny. Nie znaczy to jednak, że możemy je przyjmować bezkrytycznie. Musimy zdać sobie sprawę z pewnych minusów całej tej metodyki. Pierwsza ważna rzecz to fakt, iż badania były wykonywane na elitach fizycznych. Byli to wysokiej klasy sportowcy oraz ludzie z oddziałów specjalnych, czyli ci, którzy już najczęściej urodzili się z dobrymi predyspozycjami.

Nie muszę chyba tłumaczyć, że nie każdy z nas może się zaliczyć do takiej elity. Większość na pewno nie. Pojawia się coraz więcej chorób cywilizacyjnych, dominuje siedzący tryb życia i nasze jedzenie jest coraz gorszej jakości. Wszystko to sprawia, że musimy więcej czasu poświęcić rehabilitacji i nie możemy wprost korzystać z prostoty rosyjskich czy bułgarskich planów. Często też mordercza niekiedy intensywność przekracza możliwości współczesnego człowieka, a przynajmniej jest dla niego nieosiągalna przez pierwszych kilka lat regularnych treningów.

Trzeba również wiedzieć, że prowadzone np. badania nad setkami żołnierzy, które doprowadziły do opracowania treningu plyometrycznego, skutkowały tym, że wysoki ich procent kończył ze zniszczonymi kolanami lub kręgosłupem, aż wreszcie udało się ustalić „jak to najlepiej działa”. O tym obecnie zapomina się mówić, bo to szkodzi marketingowi promotorów takich metod.

No i nie bądźmy naiwni. Każdy twierdzi, że trenuje bez niedozwolonego wspomagania. Nie chcę się odnosić do indywidualnych przypadków, ale fakt pozostaje faktem. Rzadko takie zapewnienia są prawdziwe. Już choćby to co wyczyniano w tym zakresie w Bloku Wschodnim powinno dać do myślenia. Symptomatyczny jest tu przykład pływaczek z NRD, z których później niejedna miała problem w dorosłym życiu określić swoją płeć – tak wielkimi dawkami testosteronu były faszerowane przez trenerów i lekarzy.

Chciałbym być dobrze zrozumianym. Mimo opisanych wyżej zastrzeżeń nie uważam, że metody te są nieskuteczne. Wręcz przeciwnie. Na pewno są bardziej skuteczne niż wszystko to co proponują kolorowe pisemka i różne kulturystyczne fora. Należy tylko podchodzić do nich krytycznie i umieć dopasować do swoich potrzeb i możliwości. Należy też pamiętać, że nie jest to jedyna droga do sukcesu – jak próbują twierdzić uparcie jej propagatorzy.