Metodyka podciągania cz. 3

Rodzaje włókien mięśniowych i pseudonakowe wyliczanki

Istnieje pewne wytłumaczenie różnic transferu treningowego odwołujące się do profilu włókien mięśniowych. Nawet trenerzy tej klasy co Thibaudeau promują testy sprawdzające profile włókien. Niestety to tylko wygląda naukowo. W rzeczywistości na to czy lepiej komuś trenować na wysokich zakresach czy na niskich wpływ o wiele większy ma układ nerwowy, bowiem włókna mięśniowe częściowo zmieniają swój charakter pod wpływem określonego trwającego odpowiednio długo treningu.

Jednak jeśli Twój układ nerwowy wysyła dość słabe impulsy oraz pod wpływem różnych czynników jak stan zdrowia czy wiek, wysyła też sporo impulsów hamujących to ćwicząc na niskich zakresach i to jeszcze na 80-90% swoich możliwości – szybko się wypalisz. Żeby się przekonać jakie zakresy są dla Ciebie optymalne musisz na nich ćwiczyć przynajmniej 4 tygodnie, co jednak nie znaczy, że po znalezieniu tego optimum należy zawsze trzymać się tych zakresów. Trzeba je okresowo zmieniać

Tu też tkwi jeden z problemów związanych z podciąganiem. Niektórzy powinni robić długie serie by mieć przyrosty siły i masy, a jednocześnie nie mogą ich robić, bo są na to za słabi. Mamy więc paradoks rodem z Gombrowicza „Iwona nie mogła ćwiczyć bo była chorowita zaś była chorowita bo nie ćwiczyła” (cytat nie jest dosłowny, przytaczam sens z pamięci). W tej sytuacji często po prostu wybiera się wyciąg. Jednak to nie jest dobre rozwiązanie, choć paradoksalnie wcale nie musi być takie złe. Jedną z metod, które już mogę podać w tym miejscu jest łączenie podciągania z wyciągiem, czyli np. jeśli Twój maks w podciąganiu to 1-3 poprawne podciągnięcia to możesz zrobić tak, że robisz 1 podciągnięcie, następnie od razu podchodzisz do wyciągu górnego i robisz 20-30 szybkich powtórzeń, ale UWAGA tylko z 25-30% masy swojego ciała. Nie więcej. Potem 2 minuty przerwy i powtarzasz wszystko jeszcze raz. Taki układ stosujesz 4 dni w tygodniu. Jednak jeśli potrafisz zrobić 4 czy więcej powtórzeń to nie marnuj czasu na wyciąg tylko rób smarowanie gwintów lub drabiny – szczegółowo o tej metodzie napiszę niebawem.

Inne zastosowanie wyciągów

Podciąganie ze swej natury jest trudniejsze, niż np. dipsy. Wynika to ze specyfiki ćwiczenia. Nie chodzi tu bowiem tylko o siłę poszczególnych mięśni biorących udział w ćwiczeniu – a jest ich naprawdę sporo – ale również o ich współpracę i koordynację. Chodzi o swoistą płynność w przekazywaniu napięcia mięśniowego z jednej sesji do następnej. Siedzący tryb życia sprawia, iż mamy właśnie w tym problem. Dlatego też ćwiczenie na wyciągu nigdy do końca nie przełoży się na siłę w podciąganiu. Chcę to być dobrze zrozumiany. Nie odrzucam całkowicie roli wyciągów w treningach, co pokazałem choćby powyżej. To oddzielny temat, ale na pewno trening na wyciągu może przydać się osobom bardzo słabym, których siła jest daleka od tej jakiej wymaga podciągnięcie się. Może tu chodzić np. o 50 kg dziewczynę, która jest w stanie pociągnąć zaledwie 25kg. Wtedy nie będzie w stanie zrobić nawet negatywów. Są kobiety, który na skutek garbienia się w okresie dojrzewania, by ukryć rosnące piersi, tak osłabiły rotatory, jak i inne mięśnie grzbietu i klatki, że ich siła jest naprawę niewielka, choć teoretycznie powinna być większa. Inny możliwy przypadek to osoba bardzo otyła, tu też do pewnego stopnia wyciąg może się przydać. Jakby jednak nie było sam wyciąg nie wystarczy, ale to już temat na osobne opracowanie.

Wiele osób dochodzi do kilku powtórzeń podciągania, ale potem nie może ruszyć dalej. Ich układowi nerwowemu brakuje tych impulsów, które daje aktywne dzieciństwo – wiszenie na trzepaku, chodzenie po drzewach itp. Obecnie tak dba się o bezpieczeństwo dzieci, że tylko można im współczuć. Niedługo nie będzie im wolno wstawać z krzesła bez nadzoru rodziców, no bo jeszcze sobie coś zrobią!

Doskonalenie umiejętności

Kiedyś przeczytałem stwierdzenie pewnego „czołowego” kulturysty, który twierdził, ze jeśli po treningu drążą Ci ręce to znaczy, że ćwiczyłem nerwy a nie mięśnie. Szczerze powiedziawszy nie wiem, czy należy się z tego śmiać czy popaść w rozpacz nad poziomem umysłowym „elity” kulturystyki. Ciekawe jak to można ćwiczyć mięśnie a nie ćwiczyć nerwów, czy też odwrotnie.

Musimy zrozumieć jedną rzecz. Siłę zawsze daje układ nerwowy i nie zawsze jest ona równoważna wielkości mięśni. To raczej umiejętność ich pobudzenia i koordynacji decyduje o sukcesie sportowym. Inaczej mówiąc dobrze jest mieć duże mięśnie, ale jeszcze lepiej umieć je dobrze wykorzystać. Słowem kluczowym jest tutaj „umiejętność”. Naukowcy zajmujący się sportem w byłym Bloku Wschodnim, jak Matwiejew, Zatsiorsky czy Verkhoshansky oraz inni, często posługiwali się tym terminem.

Co przez niego rozumieli? W odniesieniu do podciągania oznaczało to doskonalenie umiejętności technicznej podciągania, zaś siła wytrzymałość czy wreszcie masa mięśniowa, były niejako skutkami ubocznymi tej pracy nad doskonaleniem umiejętności. Wiadomo też, że praktyka czyni mistrza, a to wprost prowadzi do stwierdzenia, że chcąc doskonalić jakąś czynność trzeba wykonywać ją dość często. Stąd już tylko krok do uznania, że trzeba się podciągać często. Jest to podstawą całej radzieckiej metodologii. Do szczegółów przejdę niebawem.