Medytacja i trening mentalny cz. 15

Zasypianie w czasie medytacji

Zasypianie w pewnych okolicznościach może być formą ucieczki od pogłębionego wglądu w siebie i w rzeczywistość. Człowiek wydaje się wypoczęty i rześki, a tu nagle zaraz po rozpoczęciu medytacji głowa opada i zapada się w nerwowy przerywany sen. Często, by temu zaradzić, zaleca się pozycję stojącą lub przynajmniej siedzenie bez oparcia z wyprostowanymi plecami. Nie zawsze to pomaga. Bywa tak, że trzeba przeczekać ten okres i mimo zasypiania nie przerywać praktyki regularnej medytacji. Rzecz jasna niekiedy przyczyna może być bardziej banalna i jest nią przemęczenie, brak odpowiedniej ilości snu itp. Wówczas warto przeznaczyć więcej czasu na wypoczynek i na sen.

Doświadczenia ekstazy

Wyróżnia się trzy rodzaje ekstazy, choć w niektórych zapiskach mistyków można znaleźć rozróżnienie na więcej odmian. Pierwszy z nich zwykle przychodzi po kilku tygodniach, czasem miesiącach, pod warunkiem, że dana osoba nie jest obciążona jakimiś ciężkimi przeżyciami psychicznymi. Jest to spokojne stopienie się i odprężenie. Łatwo zauważyć, że większość współczesnych poradników i opracowań na temat medytacji skupia się właśnie na tym stanie. Uważa się go za docelowy w medytacji. Tymczasem jest to stan bardzo początkujących, a jak widać pretendujący do roli ekspertów autorzy takich poradników nigdy sami nie doszli dalej.

Drugi to coś jak nagły wulkaniczny wybuch, który można przyrównać do orgazmu. Zwykle trzeba sporo czasu i wytrwałości, by go doświadczyć. Daje wprawdzie chwilowe zmęczenie, ale też pozwala później lepiej i bardziej korzystać ze swoich zasobów energii psychicznej. Daje więcej pewności siebie i w jakimś stopniu zmniejsza skłonności depresyjne, jeśli u danej osoby takie występowały.

Trzeci to doświadczenie pełni i zrozumienia. Czasem jest jak nagłe oświecenie. Błysk. W zasadzie można postawić znak równości pomiędzy tym stanem, a tym co często nazywa się oświeceniem, nirwaną, satori itp.

Ogląd rzeczywistości - hilotropowy i holotropowy

Współczesna nauka ciągle jeszcze bazuje na spojrzeniu materialistycznych tzw. hilotropowym, które postrzega organizmy żywe jako maszyny biologiczne spalające kalorie. Wprawdzie odkrycia fizyki i mechaniki kwantowej przeczą temu nazbyt uproszczonemu ujęciu, to jednak takie nauki jak biologia czy medycyna, ugrzęzły w starych koleinach, które już do niczego nie prowadzą. Pomija się nie tylko psychikę człowieka, ale również inne stany świadomości i możliwości rozszerzenia tej świadomości. Współczesna psychologia i psychiatria tłumi albo poprzez tzw. terapie albo farmakologicznie, wszelkie wykroczenia poza to co zostało uznane za "normalność". Tak ujęta normalność sprowadza się do: jedzenia, spania, płodzenia potomstwa i uczestnictwa w powszechnym wyścigu szczurów, zwanym ścieżką kariery. Takie życie zamiast rozwijać, tak naprawdę wyjaławia człowieka. Żałośnie w tym kontekście brzmią hasła o rozwijającej pracy, która najczęściej polega na odmóżdżających działaniach, na zadowalaniu psychopatycznego szefa i zamartwianiu się o kolejną ratę kredytu. Pracując niekiedy po kilkanaście godzin na dobę niszczy się nie tylko zdrowie psychiczne, ale i fizyczne. Jeśli ktoś zaczyna mieć zaburzenia będące najczęściej tęsknotą za czymś więcej, karmi się go antydepresantami i przywołuje do szeregu ludzi napychanego medialną papką i przekonanego, że o czymkolwiek sam decyduje.

Zwolennicy takiego redukcjonistycznego światopoglądu uważają się za racjonalistów i posługują się w swoim mniemaniu zdrowym rozsądkiem. Przy okazji negują wszystko co nie pasuje do ich oglądu rzeczywistości i wyśmiewają rzeczy, których nigdy nawet nie próbowali zrozumieć czy poznać.

Druga strona medalu to tzw. ogląd holotropowy, który skupia się na tym co na razie wydaje się subiektywne i co współczesna psychologia klasyfikuje jako patologię, a religie jako wymiar duchowy czy mistyczny. To doświadczenie tego wszystkiego co niematerialne i często bardzo trudne do zwerbalizowania. Nie mam zamiaru twierdzić, że każdy chory psychicznie tak naprawdę nie jest chory, a tylko doświadcza stanów mistycznych. Uważam tylko, że zbyt często pewne stany tłumi się tabletkami. Osoby podatne na ogląd holotropowy są wprost zagrożone popadnięciem w iluzję lub schorzenia psychiczne. Niebezpieczeństwo popadnięcia w skrajny mistycyzm polega na tym, że człowiek zaniedbuje obowiązki dnia codziennego, a w skrajnych przypadkach nawet potrzebę odżywiania się. Lekceważy "normalność" na rzecz przeżyć "duchowych".

Zdrowy psychicznie człowiek, wg prof. Grofa (z czym sam częściowo się zgadzam), to osoba potrafiąca w sposób zrównoważony łączyć te dwa aspekty życia. Nie miesza ich nadmiernie doszukując się we wszystkim cudowności. Grof proponuje patrzeć na człowieka podobnie jak na zjawiska mechaniki kwantowej, które mają jednocześnie naturę falową jak i korpuskularną. Jest to wprawdzie tylko niedopracowana jeszcze teoria, ale być może pokazuje dalszą drogę dla ludzkości, które zabrnęła jak na razie w ślepy zaułek technicyzacji i gadżetomanii - jakby patetycznie to stwierdzenie nie brzmiało.