Marketingowe ogłupianie cz. 4

Krok piąty – miej szacunek do własnego ciała.

Być może punkt ten jest zbyt ogólnikowy i zawiera w sobie czy też streszcza wszystkie inne. Jednak chciałbym w tym miejscu uwypuklić pewien psychologiczny aspekt całej sprawy. Kulturystyka ze swej natury powinna wypływać z troski o swoje ciała i z jego akceptacji. Tymczasem nierzadko dzieje się tak, że jest dokładnie odwrotnie. Krokami na siłownię kieruje brak akceptacji, by wręcz nie stwierdzić, że nienawiść do własnego ciała. Gdybym to wyglądał, jak ci wielcy wspaniali faceci!
Zamiast tego jestem chudy, albo otyły. Zamiast owego kaloryfera mam wielkie brzuszysko itd. Trzeba to zatem szybko zmienić. Niestety ciało nie lubi szybkich zmian, co jeszcze bardziej przyczynia się do rozdźwięku między ciałem i psychiką. Rzecz jasna jest to rozbicie czegoś co ze swej natury jest całością. Nie można oddzielić człowieka od jego ciała. Nie czas tu na daleko idące rozważania filozoficzne i sięganie do źródeł dualizmu w naszym myśleniu. Wystarczy, że powiem, że ciało to tak samo Ty, jak Twój umysł i uczucia. Sam ten podział jest sztuczny i tak naprawdę nie istnieje w praktyce.

Musimy uznać ten prosty fakt, że pewne mechanizmy utrudniające pozornie szybkie zmiany nie są stworzone po to, by nam utrudnić życie. Nie przypadkowo ciało broni się przed zbyt szybkimi zmianami. Od tego zależy jego zdrowie. Często respektując mechanizmy obronne przez spokojnie dodawanie obciążeń czy powtórzeń i pamiętanie o zasadzie, by nie ćwiczyć do upadku – możemy uzyskać znacznie większe postępy niż wtedy, gdy ulegamy naszemu ego. To samo tyczy się przejadania, o czym nieco szerzej będzie niebawem.

Krok szósty – Nie ćwicz ciągle na najwyższych obrotach.

Przez 90% roku nie należy w zasadzie ćwiczyć na maksa. Jedynym wyjątkiem będzie tu rampa, ale i jej należy używać z umiarem. Z czasem warto trenować z pewnym zapasem sił w każdej serii. Niekiedy ten zapas będzie minimalny, ale istnieją i takie metody, w których robi się postępy przy obciążeniach rzędu 30%. Zapomnij o rekordach – jeśli już bardzo musisz to sprawdzaj swoją siłę raz na rok, ale wtedy musisz zastosować kilkutygodniowe podejście do maksymalnych obciążeń.

 

Krok siódmy - różnicuj zakresy, obciążenia, objętość i tempo.

O tym było już tyle, że przypominam tylko dla porządku. W zasadzie można cały rok ćwiczyć jednym planem – przynajmniej niektórzy tak mogą – trzeba tylko sukcesywnie zmieniać zakresy, obciążenia itd.

Krok ósmy – nie bój się czasem robić lżejszych sesji.

Takie sesje nie tylko poprawiają regenerację mięśni, ale też bardzo pozytywnie oddziałują na psychikę i zwiększają motywację do treningu. Jeśli ciągle jedziesz na najwyższych obrotach, to nie tylko mięśnie w pewnym momencie odmówią Ci posłuszeństwa. Także Twoja psyche zacznie bronić się przed przeciążeniami.

Pamiętaj, że dla naturalnego zawodnika lepsze są lżejsze ale częstsze sesje niż rzadsze bardzo ciężkie. Nie jest prawdą, iż można ćwiczyć wtedy „gdy mięsień się w pełni zregeneruje”. Co to tak naprawdę znaczy? Brak bólu nie świadczy o regeneracji, tak samo jak lekka obolałość nie zwalnia z treningu. Nikt nie jest w stanie dokładnie wyliczyć kiedy to już jesteś w pełni zregenerowany. Zwłaszcza, że zaangażowane w danym ćwiczeniu mięśnie mogą się różnie regenerować. Wszystkie tabele pokazujące ile to regeneruje się dany mięsień to stek bzdur.

Krok dziewiąty – różnicuj ćwiczenia, ale z tym nie przesadzaj

Organizm dobrze reaguje na zmienne bodźce, ale jeśli będziemy z tym przesadzać niewiele zyskamy. Wprawdzie adaptacja w pewnym momencie sprawia, że znikają postępy, ale też bez mechanizmów adaptacyjnych nie podnosilibyśmy więcej. Dlatego przynajmniej niektóre – podstawowe ćwiczenia należy stosować cały czas, ale można w nich różnicować inne parametry, jak zakres czy tempo. Jest to odwrotna strona medalu tego co było w kroku siódmym.

Krok dziesiąty – jedz tyle ile aktualnie potrzebujesz. Nie mniej, ani nie więcej.

Natury nie można oszukać. Wiele osób, albo wręcz prawie wszystkie, myśli, że im więcej zjedzą tym bardziej urosną. Tak nie jest, a przynajmniej nie w odniesieniu do mięśni. Bodźcem do ich wzrostu jest trening, a jedzenie jest zawsze wtórne. Trudno tu dyskutować z twierdzeniami, że „połowa sukcesu to dieta”, czy „90% sukcesu to dieta.” Jeśli ciężko trenujesz to organizm sam upomni się o więcej jedzenia, gdy będzie mu to faktycznie potrzebne. Jeśli cały czas jesz za dużo może doprowadzić np. do odporności aminokwasowej, o której trzeba napisać szerzej w innym artykule. Tutaj tylko sygnalizuję – szukajcie dla siebie optymalnych ilości. Podane w FAQ to tylko punkt wyjścia. Potem trzeba obserwować i modyfikować.

Inny problem związany z odżywianiem to poziom kwasu solnego w żołądku. Jeśli masz go za mało – a zdarza się to dość często – to większość jedzenia i tak nie będzie dobrze trawiona. Dodatkowo utrudniona będzie przyswajanie niektórych witamin, jak np. B12, które do wchłonięcia potrzebują połączenia z pewnym aminokwasami, a te muszą zostać wydzielone w procesie trawienia już w żołądku.

Jednym z objawów takiego stanu rzeczy jest zgaga. Zwykle w takiej sytuacji lekarz przepisuje leki, które jeszcze bardziej zmniejszają kwasowość żołądka. Niestety inhibitory pompy protonowej dają chwilową ulgę, ale na dłuższą metę trzeba będzie za tę ulgę zapłacić różnymi powikłaniami. Zamiast więc wierzyć w kolejny mit współczesnej medycyny należy pomyśleć o tabletkach z HCL lub chociaż o occie jabłkowym, by zwiększyć zakwaszenie żołądka.

Krok jedenasty – nie przejmuj się opiniami koksików i suplementożerców

Każdemu, kto będzie twierdził, że musisz ciągle trenować na maksa i jeść suple albo ładować koks zaproponuj szarże na ścianą z pochyloną głową. By uzyskać skutek powinien to ćwiczenie robić na maksa, maksymalny rozbieg i maksymalna siła uderzenia.

Na koniec muszę jeszcze parę rzeczy uściślić. To co tu napisałem nie oznacza, iż czasami nie należy sięgać do serii upadkowych, jednak nie można tego robić ciągle. Nie oznacza też, że nie należy ćwiczyć ciężko. Trzeba, ale jednocześnie tak, by po takim treningu organizm miał realne szanse szybko się zregenerować. Ćwicząc z pewnym zapasem sił wcale nie unikniesz DOMSów. Również po takich treningach mogą się pojawić i pewnie się pojawią, ale nie należy się nadmiernie przejmować, jeśli ich nie będzie. Niektóre z poruszonych tu spraw postaram się niebawem szerzej omówić w kolejnych artykułach.