Nie jesteś ektomorfikiem! cz. 5

Jakie zróżnicowanie może nas jeszcze zainteresować w kontekście wyników treningowych? Na pewno różnice we włóknach mięśniowych. Ich proporcje, jak i ilość. Wyróżnia się zazwyczaj trzy rodzaje włókien mięśniowych. Wolnokurczliwe – typ I, oraz szybkokurczliwe – typ IIa i szybkokurczliwe – typ IIb. Co jakiś czas powracające pytanie o hiperplzaję, a więc przyrost ilościowy włókien mięśniowych możemy póki co odłożyć na bok, jako niewystarczająco wyjaśnione. Natomiast nie ulega wątpliwości fakt, iż różnimy się od siebie proporcjami tych włókien. Przy czym długo myślano, iż jest to wartość niezmienna. Dopiero późniejsze badania wykazały, że do pewnego stopnia możliwa jest przemiana poszczególnych typów włókien mięśniowych w inne. Niestety dla nas zwykle kierunek przemian to – szybkokurczliwe w wolnokurczliwe. W drugą stronę jest o wiele trudniej. Zmiany takie zachodzą pod wpływem powtarzających się wysiłków o określonym charakterze.

Z tego powodu często mówi się o tym, że jedni są bardziej predestynowani do dyscyplin wytrzymałościowych, a inni siłowych i szybkościowych. Jeśli dodamy do tego informację o przemianach włókien, to musimy sobie zdać sprawę z tego, że np. wykonywanie przez lata pracy fizycznej o niskiej intensywności, ale wymagającej większej wytrzymałości sprawi, że może być nam trudniej rozwinąć masę mięśniową na treningach.

Z tego samego powodu proponowane przez wielu autorów testy na rodzaj dominujących włókien mięśniowych nie są do niczego przydatne. Gdyż osobie, której wyjdzie przewaga włókien wolnokurczliwych w myśl tych testów każe się cały czas ćwiczyć na wysokich zakresach. To zaś sprawi, że ostatecznie będzie budowała jedynie wytrzymałość, a nie siłę. Rzecz jasna jest to pewne uproszczenie, bo siłę niekoniecznie buduje się tylko na niskich zakresach. Niemniej każdy od czasu do czasu musi na takowe schodzić. Tu jednak wchodzimy w odrębną tematykę, a mianowicie w periodyzację.

W kontekście włókien mięśniowych warto wspomnieć o jeszcze jednym różnicującym parametrze, a mianowicie kącie nachylenia włókien mięśniowych w mięśniach o piórowym typie budowy. Im ten kąt jest większy, co pozwala na „upakowanie” większej ilości włókien w mięśniu, tym możliwe jest wygenerowanie większej siły i masy.