Nasiona kłamstwa

Pomyślałem, że dobrze będzie co jakiś czas zamieścić tutaj krótką recenzje co ciekawszych książek. Na początek proponuję „Nasiona kłamstwa” Jeffrey'a Smitha. Książka jest warta uwagi nie tylko ze względu na poruszaną i kontrowersyjną tematykę GMO. Wbrew pozorom obecnie większość Europejczyków jest przekonana o negatywnym wpływie żywności GMO na stan ludzkiego (i nie tylko) zdrowia. Jednak ciągle próbuje się nas przekonać, iż jest inaczej. Warto więc dowiedzieć się jak to naprawdę jest.

Autor nawet rozprawia się dość sprawnie z kluczowym argumentem propagatorów GMO, jakim jest walka z głodem na świecie. Dowiecie się dlaczego jest to forma manipulacji, a nie rzeczowy argument.

Nie tylko chodzi o to. Książka wyraźnie obrazuje w jaki sposób manipuluje się badaniami naukowymi. Jak się korumpuje lub zastrasza: naukowców, polityków czy agencje mające nadzorować. Dzięki temu możemy prześledzić mechanizmy manipulacji badaniami nie tylko związanymi z GMO, ale także „rzetelność” badań potwierdzających różne teorie medyczne i dietetyczne, jak obecnie obowiązują. Na marginesie dodam, iż obecnie podobne naciski wywiera się niemal w każdej dziedzinie nauki. To właśnie dlatego z dużą dozą krytycyzmu podchodzę do niektórych badań, jak również internetowych ekspertów bazujących na lekturze abstraktów prac, których nigdy w całości nie przeczytali i nie przeanalizowali. Nie przeszkadza im to w pozowaniu na naukowców i podpieraniu swoich tekstów rozległą bibliografią.

Muszę także podać kilka uwag krytycznych, które mimo tego nie powinny odstraszyć od lektury „Nasion”. Nie ulega wątpliwości – przynajmniej dla mnie po lekturze tej książki – że soja GMO jest bardzo szkodliwa. O wiele bardziej niż naturalna. Jednak bynajmniej nie podzielam opinii autora i wielu innych osób, jakoby soja naturalna była zdrowa. Nie jest i nigdy nie była. Tak naprawdę spożywano ją w Azji dopiero po fermentacji. Podobnie jest z kukurydzą, choć w tym wypadku nie stawiałbym sprawy aż tak ostro. Niewielkie ilości naturalnej kukurydzy od czasu do czasu można zjeść.

Na koniec mała uwaga o tłumaczeniu. Niestety, jak w wielu współczesnych pozycjach, rozczarowuje. Odnoszę wrażenie, że nie ma już talentów miary Tadeusza Boya-Żeleńskiego czy też Joanny Guze. Współcześni tłumacze znają źle język polski, jak i język z którego przekładają. Efekty widać. Nagminne są anglicyzmy w postaci wtrącania zaimków tam gdzie ich wcale nie trzeba. Przykład - „Paweł wiedział, że musi to zrobić. Poszedł on do...”. W tym miejscu słowo „on” jest kompletnie niepotrzebne. Wiadomo, że podmiotem jest Paweł z poprzedniego zdania. Nagminne jest też mylenie zaimków. Przykład - „Dzieci bawiły się w przedszkolu, rodzice odbierali ich po południu”. Tego błędu chyba nie muszę tłumaczyć?

Podobnych przykładów mógłbym mnożyć wiele, ale przecież miałem Was tylko zachęcić do lektury książki, a że przy okazji sobie trochę pomarudziłem...