Wzrosty i spadki siły. Analiza porównawcza wybranych metod cz. 3

Inne metody uderzeniowe

Powinienem dla porządku dodać w tym miejscu jeszcze jedną ważną uwagę. To co napisałem w poprzedniej części na temat pozytywnego wykorzystania HITu można odnieść do każdej metody uderzeniowej, jak choćby do clusterów czy podobnych. W tym wypadku tak samo robimy 3 mikrocykle tą metodą i przerywamy na rzecz mniej intensywnych metod. Nie stosujemy ich częściej raz 1-2 na rok.

Jeszcze na temat HIT, czyli DC i inne modyfikacje

HIT w wersji poprawionej, np. DogCrap próbuje ominąć swoje naturalne ograniczenia wprowadzając dość istotne poprawki. Pierwszą jest rotacja ćwiczeń, wykonuje się na zmianę 3 różne ćwiczenia na daną grupę mięśniową na kolejnych sesjach na „daną grupę mięśniową”, a całkowitą zmianę, gdy już przestaje się w danym ćwiczeniu odnotowywać progres. Druga to akceptacja faktu, że po fazie wzrostu następuje faza spadku – tu już mamy znaczne odejście od optymizmu Mentzera i znaczną zasługę ze strony Dantego – odkrył to co siłacze ze starej szkoły wiedzieli od zawsze. Wreszcie skrócenie czasu na tzw. „regenerację” i znacznie częstsze treningi niż w oryginalnej wersji.

Musimy się teraz dobrze zastanowić na ile te poprawki zmieniają sytuację i sprawiają, że DogCrap jest do przyjęcia dla naturalnego kulturysty. Na pewno daje szanse na przyrosty w dłuższej perspektywie czasowej. Jednak ciągle brakuje tu jednego elementu lub – jak kto woli - czegoś tu jest za dużo! Ciągle będzie się mścił stały element HIT. Ten, który miał stanowić o jego skuteczności, a praktyce właśnie tę skuteczność niszczy. Jest nim fakt wykonywania każdej serii do upadku.

Istnieją też inne rodzaje HIT-u (np. wersja Stuarta McRoberta), jednak ich dokładne omawianie tylko rozwodni temat, a nic nowego nie wniesie. Każda z tych wersji próbuje obejść ograniczenia opisane wcześniej, a poszczególni trenerzy szybko zdali sobie sprawę, że nawet na sterydach nie da się trenować z maksymalną intensywnością na okrągło.

Metoda Weidera

Słynna metoda 15-12-10-8-6 zmiennych zakresów w poszczególnych seriach (w takim lub podobnym układzie) była początkowo metodą bezupadkową. Dopiero pod wpływem HITu doprowadzono ją do absurdu próbując robić wszystkie serie do upadku. Już sama próba wyliczenia ciężarów tak, by wyczerpać mięśnie akurat na poszczególnych zakresach przypomina wypełnianie kuponu totolotka. Jeśli dojdzie do upadku z ciężarem 30kg na 15 powtórzeniu, to ile dołożyć, by zrobić dokładnie 12? Bierze się dajmy na to 35kg i… jeden zrobi teraz 11 a inny 13! Co w takim wypadku? Jak planować progres z tygodnia na tydzień, by „zaliczyć” za każdym razem planowane zakresy? Takie podejście musi doprowadzić do wypalenia nawet znacznie wcześniej niż na zaprezentowanym przeze mnie wykresie.

Linia na wykresie (zielona) będzie bowiem dotyczyła bardziej pierwotnie rozumianej metody, czyli tej bez upadku. Jednak ma ono również wiele wad. Już samo założenie, że dobierając w każdej serii inny zakres powtórzeń kształtujemy różne zdolności motoryczne poprzez pobudzanie różnych włókien mięśniowych jest mocno wątpliwa. Niestety to jak i kiedy pobudzane są poszczególne włókna jest o wiele bardziej złożone i nie podlega tak prostej regulacji. Nie będę tutaj wchodził w szczegóły dość powiedzieć, że niezależnie od tego czy robisz serię 2 czy 15 powtórzeń zawsze na początku włączają się do pracy włókna szybkokurczliwe. Tak więc, gdy po wielu seriach dojdzie się do 6 powtórzeń w serii, gdzie ciężar zgodnie z tą metodą powinien być największy, włókna szybkokurczliwe będą już bardzo zmęczone. Bezupadkowa metoda Weidera nadaje się bardziej do kształtowania wytrzymałości siłowej niż siły maksymalnej, a i to w niezbyt wydajny sposób.

Właściwie to źródeł tej metody należy (jak zawsze) szukać u Girondy. To kolejny przykład na to, jak można coś podkraść i zepsuć! Czas w kolejnej części zająć się trzecią z podanych metod.