Małe barki - duży problem cz. 1

Dezinformacja - specjalność gazetkowej kulturystyki

Na temat mięśni naramiennych napisano całe morze artykułów i książek. Niestety nawet wszelkie atlasy anatomii czy pozycje tak powszechnie polecane, jak Bochenek, ujmują rzecz bardzo pobieżnie lub zgoła błędnie. Zwykle mamy do czynienia z kopiowaniem informacji na temat trzech aktonów mięśnia naramiennego i trudno znaleźć coś konkretnego na ten temat. Nawet u tych autorów, którzy coś tam słyszeli, że barki to nie 3 aktony, raczej można tylko przeczytać swoiste spekulacje - często równie błędne. Jeśli chodzi o artykuły i rady bezpośrednio z branży kulturystycznej, to zwykle piszą je ludzie, którzy nigdy nie mieli kłopotów z rozwojem tej partii. Dlatego tak naprawdę takie porady niewiele pomogą tym, którzy z barkami mają od zawsze problemy.

W tym artykule postaram się nadrobić wspomniane wyżej braki informacyjne i opisać rzeczy, o które trudno tak w internecie jak i w papierowych publikacjach. Bynajmniej nie są to jakieś nowinki, lecz rzeczy znane już sto lat temu. Widza, którą wyparło powszechne pisanie artykułów na zasadzie kopiuj wklej i napisz to samo co inni już stwierdzili. Potem dodaj mnóstwo pozycji bibliograficznych, do których nigdy nie zajrzałeś i już jesteś ekspertem.

Wady postawy

Tryb życia związany z ostatnimi kilkudziesięcioma laty spowodował, że coraz trudniej wielu osobom rozwinąć barki. Przesiadywanie przed monitorem i telewizorem, zwłaszcza w dzieciństwie, doprowadziło do nawarstwiania się szeregu wad postawy. Później już nie wystarczy wyciskać "na bary" i robić wznosów bocznych, by nadrobić straty. Co więcej, zamiast tego można szybko dorobić się kontuzji.

Na pierwszym miejscu mamy skrzywienia kręgosłupa w odcinku szyjnym, które upośledzają przewodnictwo nerwowe. Do tego dochodzą skrzywienia w odcinku piersiowym. Często niewłaściwa postawa osłabia balans siłowy w obrębie rotatorów, co prowadzi do tak częstych kontuzji. Szczególnie, gdy pogłębia się ten dysbalans nadmiarem wyciskań na ławie lub zza karku. Jednak temat rotatorów tutaj tylko sygnalizuję, gdyż pisałem o tym dość obszernie już wcześniej. Jeszcze na Hormonie Wzrostu i tam odsyłam wszystkich zainteresowanych.

Mamy też specyficzne przesunięcie stawów w obrębie barków. Gdy staw barkowy jest przesunięty pod obojczyk zamiast znajdować się z boku, wówczas widać charakterystycznie wypukłość kości tuż za mięśniem czoworobocznym. U niektórych osób sytuacja jest jeszcze gorsza, gdy dotyczy tylko stawu po jednej stronie. Jest to najczęściej wada wrodzona i niewiele można z nią zrobić. Niestety wizualnie bardzo zmniejsza szerokość barków co może podobać się u niektórych kobiet, ale już nie bardzo u mężczyzn. Dodatkowo bardzo utrudnia rozwój naramiennych. Często takie osoby mają nadmiernie rozwinięte mięśnie czworoboczne, co je jeszcze bardziej wyszczupla wizualnie w tym obszarze. Mimo dużych kapturów ramiona wyglądają na chude i spadziste. Większość pracy w tzw. ćwiczeniach na barki i tak wykonują mięśnie czworoboczne, co jeszcze pogłębia dysproporcje. Takie osoby muszą zapomnieć o radach koks-ekspertów i mądrali z pewnych "eksperckich for". Jedyne co może pomóc to bardzo indywidualne i specjalnie dobrane ćwiczenia na naramienne. Trzeba też zrezygnować z wszelkich ćwiczeń dedykowanych kapturom - one i tak będą dalej rosły.

Choroba Sprengla to inny choć nie tak częsty problem. Głównym problemem jest wówczas deformacja łopatki i jej przesunięcie. Czasem dotyczy jednej łopatki, a czasem obu. To już poważna wada rozwojowa, która może nie tylko skutecznie zahamować rozwój barków i grzbietu, ale także doprowadzić do wielu powikłań. O estetyce sylwetki nie ma już nawet co wspominać. W takiej sytuacji jedynym wyjściem jest interwencja chirurgiczna. Żadna rehabilitacja czy fizjoterapia tu nie pomoże.

Trzeba także wspomnieć o tzw. rozjechanych łopatkach, które najczęściej wynikają z przykurczu mięśni piersiowej. Brak odpowiedniego balansu między mięśniami klatki piersiowej i grzbietu sprawia, że spada mobilność łopatek. Często też w tej wadzie dochodzi do dysfunkcji mięśni zębatych przednich. Wada nie tylko uniemożliwia rozwój klatki, ale także grzbietu, jak i barków. W tym wypadku potrzebna jest żmudna i dobrze ukierunkowana rehabilitacja. Przede wszystkim rozciąganie mięśni piersiowych i ściąganiu łopatek. Jednym z objawów tej wady są tak często opisywane barki wysunięte w przód. Czasem radzi się, by skupić się na wyżej wspomnianym rozciąganiu mięśni z przodu korpusu, a jednocześnie nie ćwiczyć zbyt mocno grzbietu. To błąd. Należy także wzmacniać plecy. Dobrze wykonywane podciągania czy wiosłowania poprawiają mobilność łopatek. Natomiast najlepsze korygujące ćwiczenia to słynne rozciąganie ręcznika (lub gumy) Wodyna oraz wszystkie przenoszenia, szczególnie klatkowe.

Przesunięcie szczęki, to kolejna często powiązana ze skrzywieniem kręgosłupa szyjnego wada. Występuje częściej u kobiet, choć często bywa lekceważona i nawet niezauważana. Jej korekcja jest bardzo trudna, gdyż wszelkie manipulacje w obszarze kręgosłupa szyjnego mogą być niebezpieczne. Potrzebne są specjalnie dobrane układy w ramach relaksacji poizometrczynej. Przesunięcie struktury stawowo-kostnej w tym obszarze nie tylko powoduje częste bóle głowy, ale też upośledza przewodnictwo nerwowe.

Niekiedy dwie lub więcej z opisanych wad może występować łącznie. Nie opisałem tutaj dokładnie metod rehabilitacji, bo nie to jest tematem tego cyklu. Pokrótce tylko przedstawiłem najważniejsze wady postawy, które utrudniają rozwój mięśni naramiennych.