Roztrenowanie i regeneracja cz. 1

Druga strona medalu

Dość sporo ostatnio poświęciłem uwagi pisaniu o poprawie motywacji, jak i zwiększeniu - w miarę możliwości - częstotliwości treningów. Jest to najlepsza droga rozwoju dla każdego, kto chce osiągać wyniki bez wspomagania farmaceutycznego, w dłuższym przedziale czasowym. Jednak jak zawsze jest też druga strona medalu i uczciwie trzeba o niej wspomnieć. Chodzi o problem celowego roztrenowania i regeneracji.

Każdy z nas czasem wchodzi w stan, w którym wydaje się, że jesteśmy niemal niezniszczali. Zwiększenie ilości sesji sprawia, że chcemy jeszcze więcej. Można dołożyć jeszcze jedną sesję, jeszcze jedno ćwiczenie, jeszcze jakaś aktywność poza siłownią. Bynajmniej nie ganię takiej postawy. Jest właściwa. Tyle tylko, że trzeba wiedzieć kiedy się zatrzymać. Z tym już nie jest tak prosto. Jak zawsze znaleźć można w różnych publikacjach wyliczenia, że co tyle a tyle czasu trzeba zrobić przerwę. Np. Gironda postulować 3 tygodnie treningu i 1 przerwy. Są też inne rozwiązania typu HST itd. Osobiście nie wierzę w takie wyliczenia dla wszystkich. Jeśli przestrzegasz protokołu Girondy czy HST, to ma pewien sens robić przerwy według tych wytycznych. Jeśli jednak stawiasz na indywidualne podejście do treningu, sprawa się komplikuje. Wszystkie te plany są pisane dla statystycznego zawodnika, a taki nie istnieje. W najbardziej znanym planie Girondy też mamy wariacje:

- 4 treningi tygodniowo;

- 6 treningów tygodniowo;

- 4 treningi tygodniowo, ale z dwoma sesjami na dzień;

- 6 treningów tygodniowo, ale z dwoma sesjami na dzień.

W każdej z tych wersji mamy przerwę po 3 tygodniach, choć obciążenie pracą jest różne. Łatwo też zrozumieć, że każda z tych form (w kolejności, jakie je wypisałem) jest dla coraz bardziej zaawansowanych zawodników. Także słynne swego czasu HST doczekało się wielu wariacji, w które nie będę się tu wgłębiał. Jak jednak widać nigdzie tak naprawdę nie ma sztywnych ram.

Jak to jest z tym przetrenowaniem?

W tym wypadku opinie są bardzo skrajne. Od takich, które stwierdzają, że przetrenowanie to mit, do takich, których propagatorzy boją się ćwiczyć 3 razy na tydzień z lekkimi ciężarami, bo się mogą przetrenować. Gdzie leży prawda? Osobiście lubię krytycznie sprawdzać różne teorie. Sam nie jestem też teoretykiem i ekspertem od czytania abstraktów. Zawsze najpierw eksperymentuję na sobie nim zaproponuję coś innym ludziom. Może mój przykład nie jest do końca adekwatny, bo cierpię na wrodzoną chorobę nerwowo-mięśniową, którą każdy lekarz diagnozuje inaczej. Nikt jak dotąd nie zaproponował mi niczego sensownego. Mam się tylko nie przemęczać. Stwierdzono kategorycznie, że po 30 roku życia wyląduję na wózku ze zniszczonym kręgosłupem. Póki co mam lat 47 i nadal chodzę, a mój kręgosłup ma się dość dobrze. Dlatego szybko olałem takie rady. Każda próba leczenie wg zaleceń kończyła się źle. W związku z tym od 30 lat jak najbardziej przemęczam się ile wlezie prawie każdego dnia. Dlatego ujmę to tak, jeśli ja coś mogę zrobić to zwykle przeciętnie zdrowy facet na pewno też.

Eksperyment polegał na przejściu do ekstremum i sprawdzeniu co się stanie. Prawie każdego dnia 3 sesje treningowe z submaksymalnymi ciężarami. Do tego marsze z obciążeniem i inne aktywności poza siłownią. Robi się ciekawie? Okazało się, że przyrost siły był znacznie większy niż dotychczas. Nawet ruszyła trochę masa, co w moim przypadku jest naprawdę po tylu latach bliskie niemożliwego.

Nic nie może trwać wiecznie. Wreszcie, niemal nagle - choć wcześniej rzecz jasna ciało wysyłało sygnały, które świadomie ignorowałem chcąc sprawdzić do czego dojdzie - nastąpiło załamanie. Pewnego dnia rano czułem się fatalnie. Pojawiły się silne zawroty głowy i ledwo mogłem ustać na nogach. W tym momencie uznałem, że czas zakończyć eksperyment i zrobić sobie dłuższą przerwę od treningów. Początkowo miała trwać kilka dni lub tydzień. Jednak regeneracja przebiegała dużo wolniej niż oczekiwałem. Wreszcie po 17 dniach odpoczynku - praktycznie całkowicie biernego - postanowiłem wrócić do treningów. Tak naprawdę nogi wcale jeszcze do końca nie doszły do siebie, ale uznałem, że tyle wypoczynku musi wystarczyć. Na początek zacząłem od jednej sesji na dzień. To czy wrócę z czasem do większej ilości sesji na dzień i kiedy to nastąpi, to już życie pokaże. Jestem zwolennikiem autoregulacji, a nie sztywnych ram planowania.