Barki w szeroko rozumianym kontekście mobilizacji i rehabilitacji cz. 1

Złożoność problematyki z trudności

Im bardziej zgłębia się jakiś problem, tym mocniej widzi się jego złożoność. Dla dyletanta wszystko jest proste i przejrzyste. Po przeczytaniu jednej książki lub artykułu wie wszystko! Po przeczytaniu kolejnej publikacji nieco mniej itd. Bynajmniej nie próbuję nikogo obrażać. Każdy z nas w jakimś stopniu przechodził takie etapy zdobywania wiedzy. Jedyny kłopot z tymi, którzy szybko zatrzymali się na pierwszych kilku książkach. Nierzadko tacy ludzie pozują później na siłowniach lub w sieci na ekspertów. Pisałem już o problemach z barkami wielokrotnie, podejmując temat od różnych stron. Wiem, że bynajmniej nie wyczerpałem zagadnienia, a jedynie je musnąłem. Jest to problem wieloaspektowy, który trudno opisać w dużej książce, a co dopiero w artykule czy nawet serii artykułów.

Nawet opracowania książkowe i to te wartościowe, mają pewien feler. Siłą rzeczy muszą podchodzić do omawianych spraw ogólnie i na zasadzie przesłanek wynikających ze statystyki. Ta zaś podpowiada, że najczęściej pojawia się taki problem czy kontuzja i najczęściej można im zaradzić tak a tak. Niestety to tak a tak nie zawsze zadziała w konkretnym przypadku. Dlaczego? To mam nadzieję wyklaruje się później w dalszej części tego opracowania.

 

Piszę to wprowadzenie po to, by się niejako usprawiedliwić. Nie wiem ile i w przy okazji w miarę przystępnie uda mi się przekazać. Dlatego proponuję potraktować ten cykl artykułów jako kilka kolejnych klocków do dużej układanki pod tytułem "Problemy z barkami".

Nadmierny optymizm

Kolejną pułapką - po nazbyt ogólnikowym potraktowaniu indywidualnych przypadków -jest brak zrozumienia dla zróżnicowania reakcji na określone bodźce. Jeśli ktoś na przykład ma jakiś mięsień bardzo silnie przykurczony, to rolowanie czy inne metody preferowane przez Starretta czy innych nic mu nie dają. Nie twierdzę, że są bezwartościowe. Tyle tylko, że nie wyczerpują arsenału rehabilitacyjnego i w wielu wypadkach będą niewystarczające. Spora liczba autorów, trenerów czy terapeutów ulega iluzji, że jeśli coś pomogło wielu to na pewno pomoże wszystkim i na wszystko. Tak nie jest! To stwierdzenie będzie się tu ciągle powtarzało niczym refren piosenki.

Podobnie jest z wszelkimi obietnicami bez pokrycia dawanymi przez promotorów takiej czy innej metody, minerału, witaminy itp. dających złudzenie, że ich promowany sposób wyleczy wszystko. Zupełnie brakuje w tym rozeznania, że całkiem inne są szanse na wyleczenie chorób nabytych, a inne - niewielkie - chorób wrodzonych. Ludzie lubią czarno-białe rozwiązania. Jedz to a to i będziesz zdrowy, roluj się dziennie, a nie będziesz miał problemów ze stawami czy przykurczami. Takie podejście robi wiele złego. Jeśli np. promuje się witaminę C jako panaceum na wszystko, to choć naprawdę ta witamina ma niebagatelne znaczenie w zachowaniu zdrowia, szczególnie obecnie w tak zanieczyszczonym środowisku, to obietnica, że leczy wszystko podważa wiarygodność wszystkich ją promujących. Także tych, którzy potrafią zachować rozsądek i umiar. Przykłady można mnożyć, tu w związku z tematem zaznaczę jeszcze, że podobnie rzecz się ma z poszczególnymi metodami fizjoterapii.

 

Układ nerwowy - ogólnie

Ważnym czynnikiem w procesie zrozumienia, jak to wszystko działa, na tyle by pomóc sobie lub innym, jest właściwe pojmowanie tego jak działa układ nerwowy. Przy czym od razu muszę zaznaczyć, że tak naprawdę do końca nie wiemy jak działa i trzeba wobec obowiązujących teorii zachować pewien krytyczny dystans. Obecnie coraz więcej prac naukowych skupia się na połączeniu mózg-ciało i wzajemnemu wpływowi tych dwu elementów na siebie i na stan zdrowia. Błąd jaki się czasem popełnia już z samego założenia polega na oddzieleniu, tak jakby mózg nie był też częścią ciała. Dlatego niekiedy wspomina się raczej o połączeniu umysł-ciało. Można tu przy okazji i nieco marginalnie wspomnieć o tym, że w teorii fizjoterapii rozwijanej przez Lewita i innych wspomina się, że ustawienie kręgosłupa i sposób poruczania się pacjenta koreluje z jego stanem psychicznym. Jednak nie należy wyciągać zbyt daleko idących wniosków, bo nie wiadomo co w tym układzie jest przyczyną a co skutkiem.

Na pewno stan psychiki ma niebagatelny wpływ na stan zdrowia. Jednak jest on albo niedoceniany albo mocno przeceniany, co wychodzi czasem w pewnych formach połączenia medycyny z sekciarstwem. By zilustrować o co mi chodzi posłużę się przykładem z pogranicza absurdu. Jeśli ktoś stracił nogę w wypadku, to żadna siła woli, żadna forma medytacji nogi mu nie przywróci. Oczywiście może pomóc mu dalej funkcjonować i patrzeć bardziej pozytywnie na życie, może nawet zwiększyć do pewnego stopnia jego możliwości fizyczne, ale tylko tyle - albo aż tyle. Z medytacją i pracą nad psychiką jest tak jak z dietą - może pomóc ale z wszystkiego nie wyleczy.