Nie do końca o odchudzaniu cz. 11

Inne formy manipulacji białkiem

Czy ma sens manipulowanie białkiem w mniejszej skali czasowej? Czyli np. jeden dzień dużo, a inny mało? Na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat powstało wiele protokołów takich manipulacji. Kilka z nich wymyślił Charles Poliquin. Na pewno mogą się dobrze sprawdzać u dość zaawansowanych zawodników, bo u początkujących takie zabiegi nie mają większego sensu. Można je pociągnąć przez miesiąc lub dwa uzyskując lepszy efekt anaboliczny. Jednak z taką manipulacją, jak i z opisaną w poprzedniej części wiąże się kolosalny problem. Trudno bowiem jeść więcej białka i jednocześnie nie zwiększyć też spożycia tłuszczu lub nawet to spożycie obniżyć. Można jeść chude mięso i same białka jajek, o ile znajdziemy jakieś zastosowanie dla żółtek (np. zje je ktoś z rodziny, bo wyrzucanie tak wartościowego pokarmu jest zwykłym idiotyzmem), ale to nie rozwiąże do końca problemu. Nie da się w ten sposób uzyskać dużo więcej białka w stosunku do tłuszczu. Pozostaje białko w proszku, do którego mam stosunek raczej negatywny. Po pierwsze jest już mocno przerobione chemicznie i trudno tak naprawdę stwierdzić jaką ma wartość odżywczą. Po drugie nawet jeśli nie napisano tego na etykiecie, zwykle zawiera domieszki białka sojowego. Jest po prostu tanie i producenci łatwo ulegają pokusie. Było już mnóstwo afer, gdy wykryto białko sojowe w "czystym serwatkowym".

Nieco lepszy rozwiązaniem może być suplementacja czystymi aminokwasami. Szczególnie glutaminą lub leucyną lub własną mieszanką BCAA. Jednak u niektórych osób może to wywołać problemy trawienne. No i niestety nie jest to rozwiązanie tanie. Dobrym zwyczajem jest dodawanie do sosów mięsnych żelatyny. Wreszcie mamy pomysł uzyskany dzięki eksperymentowi Haroldka, czyli suplementację suszoną krwią zwierzęcą.

 

Problem z trawieniem tłuszczu

Trudno powiedzieć jakiego procenta populacji ten problem dotyczy, ale jednak występuje. Może być wrodzony lub nabyty. Często wiąże się z brakiem przyzwyczajenia wynikającego z wieloletniej nagonki na cholesterol i nasycone kwasy tłuszczowe. Długotrwałe ograniczenia w spożyciu tłuszczu skutkują zmniejszeniem wydzielania potrzebnych do jego trawienia enzymów. Promotorzy diet tłuszczowych czy ketogenicznych często zupełnie zapominają o tym problemie lub go lekceważą. Nie zawsze wystarczy po prostu stopniowo zwiększać spożycie tłuszczu, by się do niego przyzwyczaić.

Kłopoty mogą wynikać ze zbyt małej ilości żółci (szczególnie dotyczy to osób z usuniętym woreczkiem żółciowym) lub ograniczonym wydzielaniem lipazy trzustkowej. Ta ostatnia jest jednym z ważniejszych enzymów odpowiadających za trawienie tłuszczu. Wreszcie możemy mieć problem wynikający ze złym funkcjonowaniem jelit. Podobno - choć nie wiem, jak to wyliczono (sic!) - źle funkcjonujące jelita mogą sprawić, że przyswajamy zaledwie 40% składników odżywczych z pokarmu, czyli zaledwie 2/5 z tego co normalnie moglibyśmy przyswoić i spożytkować. To nie tylko problem zdrowotny, ale też ekonomiczny. Nie lepiej byłoby jeść mniej, a więcej przyswajać?

W sieci można znaleźć mnóstwo porad na temat radzenia sobie z takimi problemami. Począwszy od słynnej diagnozy Zespołu Jelita Drażliwego, co oznacza z lekarskiego na polski - pan doktor nic nie wie, nic nie rozumie, ale daje mądrą diagnozę! - a skończywszy na zaleceniach z Tłustego Życia. Pomiędzy są jeszcze wszelkiej maści propozycje, by nie jeść mięsa. Na pewno, jeśli masz problem z trawieniem tłuszczu, powinieneś ograniczyć jego spożycie, ale całkowita eliminacja nie wchodzi w grę. Trzeba się zająć tym kłopotem bardziej racjonalnie i długofalowo. Brak tłuszczu w diecie na pewno na dłuższą metę nie będzie zdrowy. Jednak ciągłe biegunki lub zaparcia też dobrze nie świadczą o stanie organizmu.

Choć cenię sobie wiedzę p. Moniki z Tłustego Życia, to trudno mi się zgodzić z wszystkimi jej zalecaniami. Najważniejsze co budzi mój opór, to zwykłe długa lista środków i suplementów, jakie należy zastosować. Nie sądzę, by dobrym rozwiązaniem było wprowadzanie wszystkiego na raz. Później nie wiadomo co tak naprawdę szkodzi, a co pomaga. Już niejednokrotnie przekonałem się, że ta sama rzecz jednemu pomaga a innemu szkodzi, choć pozornie jesteśmy tacy sami i każda substancja działa na każdego człowieka tak samo. Jak zawsze diabeł tkwi w szczegółach. Czasem będzie to dawka, a czasem inne współistniejące czynniki, jak np. dodatkowa choroba, brak jakiegoś enzymu, a nawet nastawienie psychiczne. Teoretycznie pomocne powinny być badania. Tyle, że w kwestii pracy układu trawiennego badania są przydatne, gdy problem jest naprawdę poważny (np. nowotwór jelita). Dodatkowo trudno w obecnych warunkach doprosić się o skierowanie na badania (pandemiczne teleporady to już nie kpina z medycyny, ale z pacjenta i jego cierpienia), gdy zaś pobieżne oględziny nic nie dają, lekarz z radosnym przeświadczeniem o swej mądrości wysyła do psychiatry. Tam zaś zaczyna się "leczenie" antydepresantami. Wprawdzie na jelita to nie pomaga, ale sprzedaż owych specyfików rośnie. Jeśli więc lekarz stwierdzi, że problemy trawienne wynikają ze stresu, to najlepiej poszukać innego lekarza lub niestety radzić sobie samodzielnie. O czym w kolejnej części...

Tak, stres może negatywnie wpływać na pracę układu trawienia, ale takie tłumaczenie jest - delikatnie rzecz ujmując - bardzo niewystarczające.